Το ροκ & ρολ ήταν ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο η Δύση χτυπούσε τη συλλογική ψυχή μας. Μετά όρμησαν μέσα όλα τ\' άλλα: η τέχνη, η μόδα, τα βιβλία και μερικές φορές η πολιτική. Οι αρχές απαγόρευσαν αυτόματα κάθε δυτική μουσική, από τους Canned Heat μέχρι τον Τζέιμς Μπράουν. Για τους Σοβιετικούς ιδεολογικούς εμπειρογνώμονες, οι Beatles ήταν το ίδιο ανατρεπτικοί όσο μια μίνι φούστα ή ο Ναμπόκοφ. Έπρεπε να έχεις κλίση στην πολιτική (και τίποτα δεν προκαλεί τόσο άμεσα πολιτική απάθεια όσο ο κομουνισμός), καθώς και κάποια γνώση των αγγλικών και τις κατάλληλες διασυνδέσεις, για να βρεις και να διαβάσεις το 1984.
Έπρεπε να έχεις φίλους υψηλά ιστάμενους για να δεις τον Καουμπόι του Μεσονυχτίου. Το ροκ όμως μπορούσες να το ακούσεις από αρκετούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως το Ράδιο Λουξεμβούργο ή το BBC (στις εκπομπές σε αγγλική γλώσσα που δεν είχαν παράσιτα), κι εμείς το ρουφούσαμε με μια ευχαρίστηση αδιανόητη στη Δύση. Για τους Δυτικούς ήταν μουσική για να χορεύουν, ή για να την ακούν και να παίρνουν LSD. Για μας, αν πολλαπλασιάσεις τη νεανική ζωντάνια των Beatles με τη γοητεία του απαγορευμένου καρπού, ήταν κάτι περισσότερο από μια πνοή καθαρού αέρα - ήταν τυφώνας, απελευθέρωση, η αληθινή φωνή της ελευθερίας. Παραφράζαμε το στίχο του Μαγιακόφσκι "Θα μάθαινα ρωσικά, μόνο και μόνο επειδή τα μιλούσε ο Λένιν" σε: "Θα μάθαινα αγγλικά μόνο και μόνο επειδή τα μιλούσε ο Λένον".